typowy von Trier...
...po raz kolejny dalam sie zwiesc. Koniec zaskakujacy, wynagrodzil chwilowe dluzyzny. Ale konwencja chyba sie jednak nie broni.

coz, przezylam ogromne rozczarowanie....wyszlam z kina po godzinie...

Zgadzam się z przedmówcą
Filmowi nie można nic zarzucić, ale po subtelnej grze świateł, poetyckich ujęciach i uniwersalizmie „Dogville” właściwie nie ma śladu. Bo kilku wieczorach okazuje się, że film dał do myślenia, jest drugie dno, ale sam koncept tego dna nie jest w stanie zburzyć świata polskiego odbiorcy, wychodzi się z kina i nic, tyle. Cały czas wyobrażałem sobie tylko nienakręcony jeszcze „Washington” (Grace mówiąca „i to miasto powinno zostać zmiecione z powierzchni ziemi”;))

Dobre
..acz Dogville bylo duuużo lepsze. Ta sama eksperymentalna koncepcja - mroczna scena, kilka rekwizytów- to wszystko ciekawe, jednak już to przecież widzieliśmy we wczesniejszym filmie von Triera. Poruszany problem czarnej społecznosci jak się okazuje, nadal jest aktualny, chociaż perypetie Grace na plantacji bawełny mnie osobiście mniej zafrapowały, niż jej przeżycia w Dogville. Emocjonalnie nie odczułam prawie nic. Żadne katharsis nie nastąpiło. Mimo to film jest dobry, chociaż niestety niczego nowego nie wnosi...

Tak, tak
Nie jest taki zły..;)

Dogville 2
jedynka była nowatorska, a dwójka - jak się zastanowić - troche naiwna, ale za to bardziej składna. Warto zobaczyć, choć boję się co będzie w 3. "Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie" i "Nie wszystko złoto co się świeci", powinno byc wpisane na plakat.